Ted was geboren en getogen Joegoslaaf, had een reeks van
baantjes gehad en had een groot deel van Europa bereisd als
vrachtwagenchauffeur. Acht jaar geleden had hij voldoende verdient om vrouw en
kind goed verzorgd achter te laten en met een minimum aan contanten naar Los
Angeles te verhuizen. Dit alles met het vaste plan om in tien jaar een eigen
zaak te beginnen. Op 1 januari is het zover, twee jaar voor op schema. Ted gaat
een schoonmaakbedrijf starten. Z’n huidige managers functie heeft hij al
opgezegd. Alles is al geregeld en gepland, alleen nog uitvoeren. Vanaf z’n
vijftigste zal Ted voldoende verzameld hebben om z’n aandelenpakket te beheren
per telefoon, vanuit z’n villa in Griekenland.
Bij het hotel gekomen spreken we af de avond samen door te
brengen, met een “Real American
T-bone” en bier.
In een opperbeste stemming, omgekleed en verfrist,
verlaten we het hotel als onze collega’s met de bus arriveren. Ted neemt me mee
naar een steakhouse in een van de casino’s, het personeel kent hem, ook al komt
hij er maar twee maal per jaar. Ik besluit hem uit te horen. “Je bent nogal
zeker van je zaak?” werp ik hem toe. Hij glimlacht, ”Waarom zou ik niet, ‘tis
gewoon een kwestie van plannen, iedereen kan dat.” “Plannen maken is leuk, maar
realiseerbare plannen, dat is veel moeilijker”, probeer ik. Wat toen volgde
bezorgde me een aardig schuldgevoel, z’n reactie hield het midden tussen
boosheid, teleurstelling en vaderlijke bezorgdheid: ”Come on, you are smarter than that, I thought
you were a professional!” Ik moet even slikken en schakel terug;
natuurlijk ben ik gewend om in m’n werk projectplannen te maken, tot een aantal
jaren vooruit, en die worden ook uitgevoerd. Maar dit! “Veel mensen zullen
denken dat je hulp hebt, een kruiwagen. Ik vermoed dat je toch een speciale
benadering, een filosofie hebt?” Ted glimlacht, hij gaat achteruit zitten. Het
lijkt wel of de laatste barrière om z’n verhaal te vertellen gevallen is.
Vanaf dat moment was hij niet meer te stuiten, er volgde
een vijf uur durend college. Wat me het meest opviel was dat het van begin tot
eind een samenhangend en logisch opgebouwd verhaal was, alsof het meerdere
keren gekneed en gepolijst was. De sleutelvraag kwam ook als eerste: “Wat is
volgens jou het meest krachtige gereedschap?” Na twee mislukte pogingen stelt
hij een hulpvraag: “Hoe denk je dat alles wat je om je heen ziet tot stand
gekomen is?” Hij wachtte niet meer af: “Alles wat je om je heen ziet is
begonnen als een enkele gedachte, een idee, een product van de menselijke
geest. Daarom is de menselijke geest de grootste en indrukwekkendste macht in
de wereld. De kunst is die macht te activeren en in jouw voordeel te gebruiken.
Jij kunt je gedachten laten materialiseren, ideeën omzetten in materie!”. Ik
was verbluft en verward door de eenvoud van z’n start, en hij ging verder: “Je
zult je afvragen hoe je dat dan doet en waarom niet iedereen dat nu kan?” Met
m’n mond vol T-bone knik ik zwijgend. “Meditatie en voortdurend leren, leren
van jezelf en van anderen. Want wat denk je wat ons doel is hier op aarde? Onze
taak is te leren, ieder leven leer je meer. Daar ben ik van overtuigd. Daarom
heb ik geen moeite met andere mensen, sommige zijn gewoon nog onwetend en
andere zijn een voorbeeld voor me. Ik ben ook niet bang voor de dood, als ik
hier genoeg geleerd heb moet ik verder naar een volgend leven en neem ik mee
wat ik geleerd heb.” Hij leunde achterover. Na dit gedreven betoog was het
merkwaardig om hem genoegzaam achterover te zien zitten, zwijgend, glunderend.
“Ben je gelovig?” vraag ik na een poosje. “Absoluut” is het krachtige antwoord
“het is misschien niet hetzelfde geloof als andere mensen hebben, maar ik
geloof heilig in een schepper. De wereld en de natuur zijn zo prachtig en
complex, ook wij mensen zijn zo onbeschrijfelijk mooi, dat moet door een
goddelijke hand geschapen zijn.” “Maar Ted, geloof je dan ook in een dagelijkse
aanwezigheid en leiding van je schepper of in een lot?” Ted glimlacht en schudt
stellig z’n hoofd “Nee, God heeft z’n kans gehad, nu is het mijn beurt.....
ieder mens is een vrij individu. Daarom is het zo’n onbeschrijfelijk voorrecht
om kinderen te mogen opvoeden. Individuen die misschien al meerdere keren
geleefd hebben en nu aan jouw zorg worden toevertrouwd om onder jouw
begeleiding te mogen leren en zich mogen ontplooien.” De discussie of liever
het college had zich verlegd naar een bar in een van de casino’s. Om ons heen
ratelde onafgebroken de fruitautomaten. “Kijk toch eens, zoveel onwetende
(ignorant) mensen, kijk eens wat een weelde. Het zijn niet de winnaars, maar
het zijn de verliezers die Las Vegas groot hebben gemaakt. Als al dat geld en
die energie was besteed aan leren en plannen maken waren er heel wat meer
winnaars geweest.” Na een fors aantal gazen bier kwamen we eindelijk tot het
diepere inzicht dat gaan slapen de meeste kans gaf om de volgende beursdagen te
overleven. Tussen de gokkasten en gokkers vonden we onze weg terug naar onze
hotelkamers, het casino achterlatend, wetend dat het er morgen, bij het
ontbijt, net zo druk zou zijn.
Twee dagen later botste ik tegen hem aan toen ik de lift
uitkwam. Hij stond in de lobby op een taxi te wachten om naar huis te gaan. Als
gezworen bloedbroeders schudden we elkaars hand. Keken elkaar aan met het
besef dat we elkaar waarschijnlijk niet
meer zouden zien. Toen ik me na het simpele “take care” en “have a safe trip”
omdraaide greep hij m’n arm. Met een brede grijns zei hij:“ Hé Hans, Pas op wat
je denkt, voor je het weet komt het uit.”
